M’n hart klopt in m’n keel, m’n mond wordt droger en droger. Stiekem pak ik m’n fles gevuld met kraanwater uit m’n rugzak en neem een welkome slok. Mag best. Vijf dollar heb ik net op de bar neergelegd voor een ‘mineraalwater’ van de bar zelf. M’n naam wordt deze ronde niet genoemd. Ik leun achterover, ontspan langzaam en geniet van de geweldige muzikanten op het podium. Jong en oud, mannelijk en vrouwelijk, van trombone tot alt sax, van pianist tot contrabassist.

Durf ik dit wel? Wat doe ik mezelf toch aan? Ik kan ook m’n naam weer van de lijst afstrepen en weglopen… Niemand zal me missen, niemand kent mij hier. Tja, niemand kent mij hier. Dan kan ik net zo goed de uitdaging aangaan en de deur uitlopen met een gevoel van trots. Daarnaast kan ik dan zeggen; ‘Inderdaad, ik heb opgetreden in de bekende Smoke Jazzclub in New York.’ Whaaa! Deze bemoedigende gedachten zorgen er niet voor dat de storm in mij gaat liggen, wel blijf ik zitten waar ik zit.

Ok, ik wacht nog twee nummers af. Het is intussen 00.30 uur en na verschillende hartverzakkingen tijdens de aankondigingen ben ik nog steeds niet op podium gevraagd. De adrenaline verbloemt m’n moeheid. Jamleider en alt-saxofonist Vincent Herring brengt zijn gezicht dichter naar de lijst. ‘Linda …. uhm, I can’t figure out the last name.’ Ik stap het podium op en zeg; ‘Oudendijk’. Nu kan ik niet meer terug, ik sta er namelijk al. In overleg met de muzikanten stel ik voor om ‘Love Me Or Leave Me’ te zingen, waarvan Ik dacht dat dat een standaard nummer was. De jongere garde kijkt me vragend aan. Alleen de contrabassist knikt bevestigend mijn kant op en zegt dat het wel goed komt. Welke toonhoogte? ‘B-flat’. Oh, huh, staat er ‘Des’ op m’n sheet? Op dat soort momenten kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan én door de grond heen zakken. Waarom onthoud ik dat niet. Het publiek wacht geduldig.

We beginnen en ik val in. Onder de indruk van de omgeving en verlegen van de kwaliteit die de muzikanten in pacht hebben, start ik zacht en onzeker. Maar ik ga door. Alsof het een mogelijkheid is om te stoppen. ‘Geniet van het moment’, zeg ik tegen mezelf en dat helpt een beetje. De solo’s zijn korter dan verwacht en jamleider Herring geeft mij een bemoedigend zetje richting podium om m’n laatste deel in te zetten. Het eindigt allemaal niet echt soepel en ik schaam me een beetje. Maar gelukkig kan ik het mezelf snel vergeven en wordt de schaamte verruild voor trots. Ik heb het gewoon gedaan! Ik bedank de muzikanten om mij heen hartelijk dat ze mij deze kans en begeleiding hebben gegeven. Ik geniet nog van de laatste nummers en loop via 106th street weer terug naar m’n hostel op Amsterdam Ave.

‘Oh my god’, ik ben in New York en had zonder laatste toevoeging al een geweldige dag achter de rug. Een superleuk interview met de Nederlandse jazz-zangeres Vivienne Aerts, wandelen over de Brooklyn Bridge, biertjes en een hotdog op de rooftopbar van het One Hotel met uitzicht op de skyline en dan nog dit. Een dikke vette kers bovenop m’n slagroom gelegd waaronder zich een dikke chocoladetaart bevindt.

Ja, er valt nog zoveel te leren, maar dat kan alleen maar door telkens weer het podium op te stappen met alle angst en excuses in mij. ‘Feel the fear and do it anyway.’ Niet door mezelf klein te houden, maar nieuwe ervaringen te halen en erop te vertrouwen dat het goed komt en dat ik zo stapje voor stapje groei. Ben benieuwd waar ik m’n volgende podium zal pakken.

Liefs Lin